8M

 

Non nos van calar

Non hai xustiza cando as nosas voces se perden no aire.

Non hai liberdade cando as nosas mans están atadas polo medo.

Non hai futuro cando as nenas deixan de soñar,

cando a violencia acurrala e apaga os nosos desexos,

cando o medo se converte en compañeiro de vida.

Rabia.

Rabia nas nosas entrañas,

rabia polas que foron silenciadas,

polas que caeron baixo as mans daqueles que creron que podían someternos.

Rabia porque a dor non se esquece, porque a ferida non se pecha.

Rabia por cada golpe dado, por cada palabra cruel,

por cada corpo machacado e cada alma rota.

Canto máis necesitamos sufrir para que a xente nos escoite?

Canto máis necesitamos berrar para que nos vixíen os ollos do mundo?

O silencio das rúas é a nosa condena,

a indiferenza das miradas, o eco das nosas voces

que seguen a chamar no escuro.

Pero non nos van calar.

A rabia que sentimos non é só dor,

é forza.

A forza de saber que a loita non é en balde,

que cada paso que damos, cada vez que erguémonos,

achégannos un pouco máis á liberdade que merecemos.

Xa non hai medo.

A luz que levamos dentro nunca se apaga,

e mesmo na noite máis escura,

seguimos camiñando,

seguimos loitando.

E alí onde a dor quixo afogar a nosa voz,

alí onde nos quixeran borrar,

nós levantámonos,

nós seguiremos,

e cada paso,

será unha promesa de que nunca volveremos mirar atrás.

A esperanza é nosa,

e nada, nin ninguén, poderá arrebatárnola.

GAÑADORES DO CONCURSO CARTA DE SAN VALENTÍN

 Gañadores do concurso CARTA SAN VALENTÍN

• 1º PREMIO: Juan Francisco Guanipa Prays polo seu poema  titulado Arrepentimento
• 2º PREMIO: Jacobo Estévez García De La Villa polo seu poema adicado á súa irmá Marina
• 3º PREMIO: Antón Isorna González polo fermoso poema adicado á figura da súa nai.

Parabéns aos tres! 

   

 Na sociedade actual, onde as redes sociais se convertiron nunha das principais vías de comunicación, parece que nos estamos afastando cada vez máis de métodos máis profundos e persoais para expresar os nosos sentimentos. Unha carta, un simple anaco de papel no que volcar as emocións e pensamentos, ofrece algo que as RRSS non poden dar: a intimidade e o tempo necesario para reflexionar antes de compartir.

Escribir unha carta é un acto de conexión real co outro, no que cada palabra se escolle con coidado, e cada pensamento se expresa de maneira profunda e sincera. A carta permite que as emocións se amosen sen a presión de transmitir algo en poucos caracteres ou de ser respondido de maneira instantánea. Ao contrario, crea un espazo no que os sentimentos se comunican de maneira auténtica, sen filtros nin superficialidades, e sen o risco de malinterpretación que pode xurdir nas RRSS, onde a rapidez e a inmediatez, en moitos casos, priman sobre a reflexión.

A recuperación da carta como medio de expresión de sentimentos permite, ademais, que a persoa que recibe esa mensaxe poida experimentala de maneira máis pausada e profunda. A carta, ao estar escrita á man ou ben pensada, leva consigo un toque persoal que a fai única, algo que o formato das redes sociais non pode alcanzar. Non se trata só de transmitir información, senón de compartir un anaco de ti de maneira auténtica e sincera, algo que nos achega máis á esencia do outro. Algo que vós fostes capaces de conseguir!

Aínda que as RRSS teñen a súa función, sería beneficioso para todos recuperar a carta como medio de comunicación afectiva. Este acto de escribir á man, de coller papel e pluma, non só nos permite conectarnos mellor coas nosas emocións, senón tamén coas outras persoas de forma máis verdadeira e duradeira.

En definitiva, as cartas son máis que simples palabras escritas; son testemuñas de momentos, sentimentos e conexións que perduran no tempo. Recuperar este xesto de expresar o que sentimos a través dun papel permite que as nosas emocións se mantigan vivas, que se coiden e se compartan con verdade. Na era da inmediatez, talvez o que máis necesitamos é darnos un tempo para reflexionar e ofrecerlle ao outro un recordo que non se perde na marea das RRSS. Quizais, ao retomar a arte de escribir cartas, atopemos de novo o valor de conectar de forma profunda, sen a presión do instante, sen apuros. Porque, ao fin e ao cabo, un sentimento sincero merecía ser expresado cunha dedicación que perdure no tempo, e non se quede atrapado na fugacidade dun "like" ou dun comentario.

Seguide poñendo paixón no que escribides e nunca deixedes de facelo desde o corazón, esa caixiña que sente e que nos move por amor.

Unha aperta fonda do EDNL do voso cole!