Os nomes dos lugares son os testemuños máis fiables do idioma natural dunha zona do mundo. Vigo, de Vicus-i, significaba aldea, Lugo procede do latino Lucus augusti, etc.
En Galiza, os habitantes máis antigos, dende hai máis de catro mil anos, tiñan nomes para designar os lugares naturais máis comúns: montes, prados, pedras, ríos, zonas vexetais... Coa chegada dos celtas, e máis tarde do latín dos romanos, do que deriva a lingua galega e por iso é a lingua orixinal da maioría dos topónimos, o ser humano foi poboando e modificando o territorio galego dándolles nomes aos lugares que habitaban ou creaban: aldeas, vilas, edificios, pontes, tipos de cultivo, nomes do dono dun amplo terreo...
Finalmente, pouco antes de se crear definitivamente o galego, na Alta Idade Media (ss. IX-X), os xermanos trouxeron novas palabras e nomes de persoa, que se fixeron usuais na época medieval e que no caso da toponimia designan o nome do nobre propietario dunhas terras en réxime feudal. O árabe tamén prestou léxico a través do castelán e portugués para a formación case total do idioma.
Neste curso, queremos que aprendades máis sobre a curiosa orixe de montos municipios, parroquias, Vilas, etc e coñecer un poco máis do noso.
